Teatr Telewizji TVP

DEF

Dacza

Dacza

Małżeństwo Stefana i Lidki po sześciu latach trwania znalazło się na niebezpiecznym zakręcie. Lidka marzy o dziecku, Stefan jednak jest przeciwny jej planom. W dość napiętą atmosferę weekendu do ich daczy trafia Maria, dziewczyna Stefana sprzed dwudziestu lat. Lidka nie może pogodzić się z myślą, że Stefan dał się oczarować Marii. W tajemnicy przed mężem opuszcza daczę. Stefan zaczyna się domyślać choroby Marii. Dochodzi między nimi do ostrej wymiany zdań, w której Stefan wyjaśnia, że nie zamierza rozstać się z żoną i że nie jest tym samym człowiekiem, jakim był dwadzieścia lat wcześniej.

Autor: Ireneusz Iredyński
Reżyseria:
Tomasz Zygadło
Scenografia:
Przemysław Lewandowski
Realizacja telewizyjna:
Alicja Ślężańska

Obsada
: Kazimierz Wysota (Stefan), Grażyna Strachota (Lidka), Henryk Bista (Sąsiad), Ewa Szykulska (Maria), Grzegorz Wons (Józio)

PREMIERA 1988 r.

Daily Soup

Daily Soup

Sztuka w oryginalny sposób pokazuje codzienność współczesnej trzypokoleniowej rodziny. Codzienność, na jaką składają się wspólne obiady, rozmowy, większe i mniejsze kłótnie, telewizyjne seriale. Skojarzenie z serialem nie jest przypadkowe. Już sam tytuł. „Daily Soup” brzmi prawie jak daily soap – opera mydlana.

Telenowelę oglądają Babka (Danuta Szafarska) i matka (Halina Skoczyńska). Czas odmierzają według emisji kolejnego odcinka i w ten sposób choć na chwilę odrywają się od własnego, monotonnego życia. Ojciec (Janusz Gajos) próbuje odnaleźć w domu chwilę wytchnienia. Córkę (Anna Grycewicz) uwierają relacje z rodzicami. Ma za to bliski kontakt z Babką i tylko przed nią potrafi się otworzyć. Pod zewnętrzną warstwą bezpiecznej „codzienności” kryją się niewyjaśnione sprawy z przeszłości, wzajemne pretensje, trudne relacje rodzinne.

Spektakl otrzymał Feliksa Warszawskiego (2007) w kategorii „najlepsza drugoplanowa rola kobieca” dla Danuty Szaflarskiej za rolę Babki.

Prapremiera w Teatrze Narodowym w Warszawie, Scena przy Wierzbowej – 26 maja 2007 r.

Reżyseria - Małgorzata Bogajewska
Scenografia - Maciej Chojnacki
Muzyka - Paweł Czepułkowski, Michał Litwiniec
Opracowanie muzyczne - Rafał Kowalczyk

Obsada: Halina Skoczyńska (Matka), Janusz Gajos (Ojciec),  Anna Grycewicz (Córka), Danuta Szaflarska (Babka)

Dama od Maxima

Dama od Maxima

Jeśli dwie postaci sceniczne nie powinny się spotkać, to autor natychmiast powinien takie spotkanie zaaranżować, twierdził klasyk gatunku, Georges Feydeau (1862-1921). "Dama od Maxima"(1899), jedna z najlepszych jego fars, jest koronnym dowodem słuszności tych słów. Feydeau, obok Labiche'a, najpopularniejszy i najpłodniejszy twórca repertuaru paryskich teatrów bulwarowych, nader zręcznie posługiwał się kalamburami, dowcipem słownym i sytuacyjnym, nieustającym qui pro quo. Kilkoma zdecydowanymi kreskami szkicował wyraziste postaci, tworzył sytuacje zawiłe i absurdalne, za to nieodparcie komiczne. Jak zauważył historyk dramatu: "Ekspresyjną aurę tego świata ucieczek i pogoni, zdrad i pojednań, łóżek i szaf, umownych konwencji i zaskakujących niespodzianek fabularnych, abstrakcyjności pomysłów i konkretności mechanizmów psychicznych, można streścić słowami jednej postaci z "Damy od Maxima"- Mój Boże! Wydaje mi się, że żegluję wewnątrz rebusu!" Farsa Feydeau w przeróbce Antoniego Marianowicza, satyryka i tłumacza librett wielu popularnych musicali ("Madame Sans-Gasanas", "Majcher Lady", "Machiavelli") w telewizyjnej inscenizacji Janusza Józefowicza zyskała świetną obsadę, rozmach realizacyjny i dowcipną interpretację. Reżyserowi i choreografowi widowiska udało się tchnąć w stary wodewilnowego ducha, dzięki czemu wdzięk i humor "Damy od Maxima" stały się bardziej wyraziste dla dzisiejszego widza.

Doktor Petypon budzi się rankiem nie we własnym łóżku, lecz pod kanapą, w salonie. Ślady nocnej hulanki są oczywiste. Nieszczęśnik niczego nie pamięta, w głowie mu huczy, przed oczami wirują strzępy wspomnień szampańskiej zabawy w "Maximie". Zaniepokojona małżonka zasięga porady lekarskiej u przyjaciela domu i pędzi parzyć ziółka. Z sypialni doktorostwa wyłania się Lulu, gwiazdka od "Maxima", owinięta od niechcenia prześcieradłem. Przerażony Petypon,"poważny członek społeczeństwa", dla uniknięcia skandalu chce czym prędzej odprawić panienkę, oferując jej za noc 40 franków - tyle ile sam bierze za wizytę - ale Lulu nie przychodzi przecież do chorych. Prosi o nową suknię, bo jej własną zabrała żona doktora, przekonana, że porzuconą w salonie kreację przysłała jej krawcowa do przymiarki. Pan Petypon dokonuje cudów, aby jego ukochana Gabriela i półnaga Lulu się nie spotkały. Przyjaciel Mongicourt biegnie kupić nową sukienkę, pani domu udaje się na zebranie Towarzystwa Spirytystycznego.

Pech chce, że w tym czasie u państwa Petypon pojawia się od dawna nie widziany stryj, który bierze Lulu za żonę doktora. Jest oczarowany rzekomą panią Petypon, zwłaszcza że mówiono mu, iż jego bratanek poślubił jakieś straszydło. Niemłody, ale dziarski Generał już cieszy się na myśl, jak ta zachwycająca istota zrewolucjonizuje środowisko poczciwych prowincjuszy, zamierza bowiem zaprosić do swej wiejskiej posiadłości bratanka z małżonką. Generał wydaje za mąż swoją adoptowaną córkę i ma nadzieję, że doktorowa w czasie uroczystości zastąpi dziewczynie matkę. Lulu przystaje na to z wielką ochotą, choć jej entuzjazm nieco słabnie, gdy dowiaduje się, że narzeczonym panienki jest porucznik Corignon, skądinąd doskonale jej znany. Tak rozpoczyna się szereg zabawnych i szalonych zdarzeń, pomyłek i perypetii.

Dama z łasiczką

Dama z łasiczką

Sztuka inspirowana jest biografią Simony Kossak, jednak przedstawione w niej wydarzenia nie miały odzwierciedlenia w rzeczywistości i są wytworem wyobraźni autorki. Simona Kossak to postać niezwykła. Ostatnia z malarskiego rodu Kossaków, córka Jerzego, wnuczka Wojciecha, prawnuczka Juliusza – wielkich polskich pejzażystów i batalistów. Nie spełniła pokładanych w niej rodzinnych nadziei, po pierwsze nie była chłopcem, nie została też malarzem, „czwartym Kossakiem”. Wybrała własną, niezwykłą drogę. Wyjechała z Krakowa, by ponad trzydzieści lat żyć w drewnianej leśniczówce pośrodku Puszczy Białowieskiej, bez wody i prądu. Była naukowcem, ekologiem, autorką filmów i pogadanek radiowych.

Dramat Elżbiety Chowaniec nie jest sztuką biograficzną. To raczej poetycka przypowieść o szukaniu własnego miejsca w świecie, o buncie, o prawie do bycia sobą wbrew wszystkim i przeciw wszystkiemu. To przypowieść o kobiecie, która w praktyce wcielała wyznawaną przez siebie prawdę o konieczności współistnienia człowieka i przyrody. Całkowicie oddana swojej pasji, próbująca w świecie zwierząt i roślin odnaleźć swoje miejsce, którego nie umiała odnaleźć wśród ludzi.

Spektakl zdobył nagrodę Gold Remi w kategorii Biographical or Autobiographical na międzynarodowym festiwalu World Fest Houston w 2019 roku.

Damy i huzary, reż. K. Janda

Damy i huzary, reż. K. Janda

Spektakl przygotowany przez Krystynę Jandę to oryginalna inscenizacja fredrowskiej komedii w Teatrze TV po ponad 40 latach. Cztery dekady temu powstało słynne przedstawienie telewizyjne tej komedii w reżyserii Olgi Lipińskiej. Dzisiaj reżyserii podjęła się Krystyna Janda, według własnego scenariusza telewizyjnego, w naturalnych wnętrzach i plenerach dworu szlacheckiego w Brześcach. Zaprosiła do współpracy wspaniałych polskich aktorów wielu pokoleń i wybitnych twórców: m.in.scenografa Macieja Marię Putowskiego, autorkę kostiumów Dorotę Kołodyńska, autora zdjęć Piotra Wojtowicza.

Akcja sztuki toczy się w domu Majora na wsi. Wczasuje on tutaj z grupą przyjaciół – huzarów. Odpoczynek w sielskim ustroniu umilają im polowania i gra w szachy. Dopiero co wyprawiono z dworku „ostatnią białogłowę”.

Kawalerski błogostan nie trwa jednak długo. Majora odwiedzają bowiem trzy siostry razem ze „świtą”, bynajmniej nie złożoną z mężczyzn. Żołnierski honor nakazuje godnie przyjąć niewiasty. „Huzary” dwoją się i troją, jednak ich wysiłki odnoszą skutki zgoła przeciwne do zamierzonych.  Tymczasem damy, niezrażone nieokrzesaniem swych gospodarzy, postanawiają wprowadzić w życie swoje plany, dotyczące ożenku Majora.

Autor:
Aleksander Fredro
Reżyseria i adaptacja:
Krystyna Janda
Zdjęcia:
Piotr Wojtowicz
Scenografia:
Maciej Maria Putowski
Kostiumy: Dorota Kołodyńska
Kostiumy wojskowe:
Andrzej Szenajch
Dźwięk:
Wacław Pilkowski, Marcin Kijo
Montaż:
Milenia Fiedler

Obsada
: Andrzej Grabowski (Major), Sławomir Orzechowski (Rotmistrz), Grzegorz Małecki (Edmund, porucznik pułku huzarów), Ignacy Gogolewski (Kapelan), Krystyna Janda (Pani Orgonowa), Iza Kuna (Pani Dyndalska), Katarzyna Gniewkowska (Panna Aniela), Małgorzata Kocik (Zofia, córka pani Orgonowej), Henryk Niebudek (Grzegorz), Mirosław Kropielnicki (Rembo), Justyna Schneider (Fruzia), Agata Skórska (Zuzia), Dominika Majewska (Józia)

Damy i huzary, reż. O. Lipińska

Damy i huzary, reż. O. Lipińska

Inscenizacja „Dam i huzarów” w reżyserii Olgi Lipińskiej jest uznawana za jedno z najlepszych przedstawień Fredrowskich w dziejach Teatru Telewizji. Spektakl okraszony znakomitymi kreacjami aktorskimi zapisał się w pamięci widzów na trwałe.

Bronisław Pawlik – po Stefanie Jaraczu, Janie Kurnakowiczu i Jacku Woszczerowiczu – zagrał Rotmistrza „na miarę swoich wielkich poprzedników – uznali recenzenci po premierze.

Dawne grzechy

Dawne grzechy

Ta czteroosobowa sztuka pełna jest zaskakujących zwrotów akcji, trzyma w napięciu, a z drugiej strony niepozbawiona jest literackiego dystansu i zabawy z widzem. Dwaj mało znaczący londyńscy gangsterzy – George i Lennie – postanawiają radykalnie odmienić swoje życie. W tym celu porywają jedyną córkę bogatego przedsiębiorcy Chamberlaina – Charlotte. Bogaty tatuś otrzymuje ofertę odzyskania córki za znaczną sumę pieniędzy.

Wszystko zdaje się iść zgodnie z planem do momentu, kiedy dziewczyna przekonuje Lenniego (którego, podobnie jak bohatera powieści Steinbecka „Myszy i ludzie” o tym samym imieniu, cechuje pewna umysłowa ociężałość), aby pomógł jej uciec. Uwolnienie Charlotte rozpoczyna ciąg zaskakujących zdarzeń, w których nikt nie jest tym, kim się wydawał być do tej pory.

Gra jest emocjonująca do samego, absolutnie nieprzewidywalnego końca. Duże tempo akcji utworu i zmieniające się „pozycje” bohaterów utrzymują widza w stałym skupieniu. Autor zręcznie zbija z tropu i zaskakuje nas śmiałymi rozwiązaniami dramaturgicznymi.

Autor: Roger Mortimer Smith
Przekład: Bogusława Plisz-Góral
Reżyseria: Krzysztof Lang
Scenografia: Anna Wunderlich
Kostiumy: Dorota Kołodyńska
Realizacja TV: Krzysztof Buchowicz

Obsada: Tomasz Karolak (Lennie), Adam Woronowicz (George), Kamilla Baar (Charlotte), Jan Frycz (Crichton)

Definitywny upadek prezesa

Definitywny upadek prezesa

Dwaj Starsi Panowie usiłują rozwikłać zagadkę tajemniczej śmierci prezesa ZUPEX-u i zniknięcia rencisty Nierdzieżki, ostatniego interesanta prezesa. Drobiazgowe śledztwo prowadzi do rekonstrukcji niezwykłych wydarzeń. Rencista Nierdzieżko, dawny pracownik ZUPEX-u, „opiekun” kurtyzany Oriany Gwizdoń, zaoferował prezesowi dziwną usługę – załatwienie dowolnej sprawy w niebie, a na dowód swych możliwości zapowiedział swe rychłe wniebowstąpienie.

Ku zaskoczeniu samego Nierdzieżki owa chwila wniebowstąpienia nadeszła w trakcie audiencji u prezesa. Widok grawitującego Nierdzieżki spowodował nieszczęśliwe wypadnięcie prezesa przez okno.

Reżyseria
: Jeremi Przybora
Realizacja TV: Alicja Ślężańska

Obsada: Jerzy Wasowski (pan A), Jeremi Przybora (pan B), Bohdana Majda (sekretarka), Wiesław Gołas (starszy portier Ogiński),Jan Kociniak (naczelnik Bidelec), Małgorzata Niemirska (Oriana Gwizdoń, uczona kurtyzana), Jarema Stępowski (Nierdzieżko, rencista) Mieczysław Pawlikowski (prezes Bardzioch)

Czas 47 min

Derby w pałacu

Derby w pałacu

Ta groteskowa komedia serio miała swoją prapremierę w lipcu 1966 na scenie Teatru Polskiego w Warszawie. Była towtedy sztuka współczesna, mocnym satyrycznym ostrzem godząca w kruchą fasadę socjalistycznego porządku.Po premierze bardzo dużo pisano, umieszczając sztukę, w szeregu utworów"o lepszym Rzeczypospolitej urządzeniu",porównując ją do"Wesela","Zemsty", twórczości Gombrowicza i Witkacego. Odnajdywano w niej tę samą przenikliwązdolność odsłaniania narodowych kompleksów, wad, słabości, portretowania współczesnych zachowań i formułowania,może niewygodnych, ale istotnych dla wszystkich pytań. Syn byłego stangreta został dyrektorem majątku pracodawcówojca, majątku przejętego po wojnie przez PGR. W budynkach gospodarczych prowadzi wzorową i dewizowo dochodowąhodowlę koni wierzchowych, a w hrabiowskim pałacu urządził muzeum. Zgromadził tam wszystkie pamiątki świetnościminionych czasów i rodzinne precjoza familii Dembopolskich. Miejscowy sekretarz partii ma inny pomysł na wykorzystaniekoni i pałacu. I tu rozpoczyna się pierwszy konflikt: nowego i starego, sentymentalizmu i przywiązania do przeszłości zkoniunkturalnym, merkantylnym kalkulowaniem; wartości głębszych i trwalszych z doraźnością. Problemy skomplikują sięznacznie, gdy na scenie pojawi się sam hrabia pragnący spocząć po śmierci w pałacowym ogrodzie, wyrachowanastażystka, romantyczny wachmistrz i pracownicy tajnego urzędu w malarskich uniformach. A także, jak to w grotesce,nieoczekiwanie dla wszystkich - Czarna Dama z portretu.Ćwierć wieku temu Stefan Treugutt pisał:"To sztuka nie o karabelach, nie o dewizach, nie o sporach o władzę nawłasnym podwórku, to sztuka o naszej własnej świadomości, o kłopotliwościach przymierzania terminu zbiorowego -Polska - do naszych prywatnych aspiracji, ambicji, pomysłów, marzeń, do własnych metryk i kart personalnych, które byśmychcieli wypisać własnym dzieciom...".

Diaboliada

Diaboliada

Oryginalna, a zarazem wierna literackiemu pierwowzorowi próba przełożenia prozy Bułhakowa na język telewizyjny. Akcja opowiadania rozgrywa się w Rosji w czasach NEP-u. W życie szarego urzędnika Korotkowa pracującego w Cebamazapie (głównej Centralnej Bazie Materiałów Zapałczanych) wkracza diabeł i komplikuje jego los.

To groteskowe opowiadanie jest zapowiedzią wątków, które znajdą się później w powieści „Mistrz i Małgorzata”.

Autor: Michaił Bułhakow
Przekład:
Irena Lewandowska
Reżyseria i scenariusz:
Waldemar Śmigasiewicz
Scenografia:
Maciej Preyer
Muzyka:
Jolanta Szczerba

Obsada
: Piotr Cyrwus (Korotkow), Krzysztof Globisz (Kalesoner), Stefan Szramel (Pantalejmon), Jerzy Nowak (Szewjotowy Staruszek), Elżbieta Karkoszka (Aleksandra Fiodorowna), Dorota Pomykała (Kobieta z Biura Pretensji), Jerzy Grałek (Sobieski), Beata Rybotycka (Sekretarka), Zbigniew Kosowski (Dyrkin), Andrzej Hudziak (Artur Arturowicz), Juliusz Grabowski (Kasjer), Dariusz Gnatowski (Gruby), Marek Chodorowski (Popielaty człowiek), Aleksander Machalica (Blondyn), Jacek Skiba (Smarkacz) i inni

ABC

Azyl dla bandyty

Azyl dla bandyty

Sensacyjny dramat autorstwa Feliksa Falka, ukrywającego się pod pseudonimem Edward Neyman. Spektakl z 1978 roku wyreżyserował Bogdan Augustyniak.

Anhelli

Anhelli

Autorskie widowisko telewizyjne Grzegorza Królikiewicza (scenariusz, reżyseria, scenografia) na kanwie poematu Juliusza Słowackiego, oprawione specjalną muzyką, częściowo filmowane w plenerach, w wykonaniu zespołu aktorskiego Teatru Polskiego w Bielsku Białej. Właśnie na tej scenie wiosną 1999 r. znany reżyser po raz pierwszy pokazał swoją adaptację symbolicznego, zdawałoby się, zupełnie niescenicznego dzieła.

Apollo z Bellac, reż. A. Wieczur

Apollo z Bellac, reż. A. Wieczur

Jednoaktowa, komediowa sztuka Jeana Giraudoux należy do klasyki światowej literatury. Spektakl „na żywo” w reżyserii Anny Wieczur.

POKAŻ WIĘCEJ

DEF

Dziady. Śladami Adama Mickiewicza

Dziady. Śladami Adama Mickiewicza

Wyjątkowy spektakl oparty na fragmentach wszystkich części „Dziadów” Adama Mickiewicza.

Dziewczęta z Nowolipek. Amelka

Dziewczęta z Nowolipek. Amelka

Czteroczęściowy spektakl na podstawie powieści Poli Gojawiczyńskiej przedstawia losy czterech dziewcząt, mieszkanek biednej warszawskiej dzielnicy Nowolipki. Utrzymany jest w formie opowieści tytułowej bohaterki o swoim życiu. Cykl w reżyserii Stanisława Wohla miał premierę w 1970 roku.

Dziewczęta z Nowolipek. Bronka

Dziewczęta z Nowolipek. Bronka

Czteroczęściowy spektakl na podstawie powieści Poli Gojawiczyńskiej przedstawia losy czterech dziewcząt, mieszkanek biednej warszawskiej dzielnicy Nowolipki. Utrzymany jest w formie opowieści tytułowej bohaterki o swoim życiu. Cykl w reżyserii Stanisława Wohla miał premierę w 1970 roku. Emisja 17 sierpnia, godz. 20.00 w TVP Kultura.

POKAŻ WIĘCEJ

GHI

Hotel Korfanty

Hotel Korfanty

Spektakl „Hotel Korfanty” w reżyserii Roberta Talarczyka powstaje z okazji ustanowionego przez Sejm RP roku Wojciecha Korfantego, w 150. rocznicę urodzin bohatera walki o przyłączenie Śląska do Polski. Ta wyjątkowa realizacja z wnętrz Pałacu Kawalera w Świerklańcu utrzymana będzie w dużej mierze w oryginalnej czarno-białej estetyce.

Historyja o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim, reż. J. Gajewski

Historyja o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim, reż. J. Gajewski

Misterium Mikołaja z Wielkowiecka w reżyserii Jarosława Gajewskiego i reżyserii telewizyjnej Redbada Klynstry-Komarnickiego.

Hanoch odchodzi bez słowa

Hanoch odchodzi bez słowa

Sztuka Antoniego Wincha w reżyserii Dariusza Błaszczyka. Spektakl zrealizowany w ramach projektu TEATROTEKA przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych.

POKAŻ WIĘCEJ

JKL

Kasie

Kasie

Spektakl został zrealizowany przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w ramach projektu TEATROTEKA.

Kobieta w lustrze

Kobieta w lustrze

Spektakl został zrealizowany przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w ramach projektu TEATROTEKA.

Jacuś

Jacuś

Komedia Edwarda Lubowskiego w reżyserii Janusza Bukowskiego. Spektakl z 1989 roku.

POKAŻ WIĘCEJ

MNO

Nie ma

Nie ma

Spektakl zrealizowano w ramach cyklu Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych „Teatroteka”.

Miss HIV

Miss HIV

Spektakl został zrealizowany przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w ramach projektu TEATROTEKA.

Odkrycie Europy

Odkrycie Europy

Sztuka Beniamina Marii Bukowskiego w reżyserii Jagody Madej. Spektakl zrealizowany w ramach projektu TEATROTEKA Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych. Emisja 10 października, godz. 20.00 – PREMIERA w TVP Kultura.

POKAŻ WIĘCEJ

PRS

Przyjechała Żydówka

Przyjechała Żydówka

Znakomity monodram Ryszardy Hanin według tekstu Anny Strońskiej.

Podstolina

Podstolina

„Podstolina” to spektakl Mariusza Malca oparty na motywach „Zemsty” Aleksandra Fredry , w którym na plan pierwszy wysuwa się postać atrakcyjnej wdowy Podstoliny. Intryga została przeniesiona do czasów współczesnych.

Pradziady

Pradziady

Wojciech Kuczok w swoim dramacie nawiązuje do „Dziadów” Mickiewicza i „Wesela” Wyspiańskiego. Czyni to w sposób prześmiewczy i ironiczny, nadając sztuce formę komediowo-groteskową.

POKAŻ WIĘCEJ

TUW

Tajny klient

Tajny klient

Sztuka Igora Gorzkowskiego w reżyserii Wojciecha Pitali. Spektakl zrealizowany w ramach projektu Teatroteka Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych.

Wieczernik, reż. A. Wajda

Wieczernik, reż. A. Wajda

Dramat Ernesta Brylla w reżyserii Andrzeja Wajdy. Nagranie zostało dokonane w Parafii Miłosierdzia Bożego w Warszawie podczas ostatniego z czternastu przedstawień „Wieczernika” w dniu 28 kwietnia 1985 r. Telewizyjna premiera odbyła się w kwietniu 1990 roku.

Wiera Gran

Wiera Gran

Sztuka Anny Burzyńskiej w reżyserii Barbary Sass-Zdort.

POKAŻ WIĘCEJ

XYZ

Zabawy w dom

Zabawy w dom

Spektakl zrealizowano w ramach cyklu Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych „Teatroteka”.

Znowu „Łut szczęścia”

Znowu „Łut szczęścia”

Lech Pijanowski, ukrywający się pod pseudonimem Janusz Jaxa, po sukcesie realizacji telewizyjnej komedii sensacyjnej „Łut szczęścia” w 1960 roku napisał kolejny utwór kryminalny – kontynuację niezwykłych losów prywatnego detektywa Franka Ventury. Premiera „Znowu «Łut szczęścia»” odbyła się 26 kwietnia 1962 roku w reżyserii Janusza Morgensterna. Współczesna inscenizacja sztuki stanowi powrót (po 60 latach) do tytułu. Remake kryminału Janusza Jaxy uświetni obchody 70-lecia Teatru Telewizji, będąc zarazem przypomnieniem tekstu jednego z najważniejszych dla tej sceny autorów sztuk kryminalnych.

Zgaga

Zgaga

Akcja „Zgagi” rozgrywa się w małym miasteczku. Oś fabularną sztuki stanowi odbywająca się w czasie teraźniejszym, interwencyjna rozmowa Kuratorki z Heleną i Tadeuszem, rodzicami niedostosowanej społecznie, udającej psa, niespełna 16-letniej Zuzanny.

POKAŻ WIĘCEJ

123

14 maja o północy

14 maja o północy

Spektakl Teatru Sensacji Kobra z 1973 roku. Scenariusz napisał Andrzej Wydrzyński, a wyreżyserował Stanisław Zaczyk.

10 pięter

10 pięter

Sztuka Cezarego Harasimowicza w reżyserii Witolda Adamka. Spektakl z 2000 roku.

19. południk

19. południk

Autorski spektakl Juliusza Machulskiego z 2003 roku.

POKAŻ WIĘCEJ